Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

To Eυαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 9 Ιουλίου 2017: η θεραπεία των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών

Ἡ ἀδυναμία τῶν πονηρῶν πνευμάτων 

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Ἰουλίου 2017, Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. η΄ 28 – θ΄ 1)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι ­τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν ­Γεργεσηνῶν ὑ­­­πήντη­σαν αὐτῷ δύο δαιμονιζό­με­νοι ἐκ τῶν ­μνημείων ­ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τι­­­νὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέ­γοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέ­λη χοίρων πολλῶν βοσκομέ­νη. οἱ δὲ ­δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν ­λέγοντες· εἰ ­ἐκ­βάλ­­λεις ἡμᾶς, ­­ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέ­λην τῶν χοί­­ρων. καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑ­­­­­­­­­πάγετε. οἱ δὲ ἐξελθόν­τες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοί­ρων· καὶ ἰδοὺ ὥρ­μησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοαῦ κρημνοῦ εἰς τὴν ­θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. οἱ δὲ βό­σκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πό­λις ἐξῆλ­θεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐ­­­τὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖ­­ον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.





«Ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων»
Ἀκούσαμε στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὅτι ὁ Κύριος ἐπισκέφθηκε τὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Ἐκεῖ Τὸν συνάν­τησαν δύο δαιμονισμένοι πολὺ ἄγριοι καὶ ἐπιθετικοί. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Κύριος θὰ ἐκδίωκε τὰ πονηρὰ πνεύματα ἀπὸ τοὺς δαιμονισμένους, ἐκεῖνα Τὸν παρακάλεσαν: «Δῶσ᾿ μας τὴν ἄδεια νὰ πᾶμε στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων»· ζήτησαν νὰ κυριεύσουν ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων ποὺ ἔβοσκαν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς. Πράγματι τοὺς τὸ ἐπέτρεψε. Τότε ὅλο τὸ κοπάδι δαιμονισμένο ὅρμησε στὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε. Ἡ περικοπὴ αὐτὴ μᾶς δίνει αὐθεντικὲς πληροφορίες σχετικὰ μὲ τὸν κόσμο τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ἐμεῖς ὅμως σήμε­ρα θὰ σταθοῦμε μόνο στὸ τί δηλώνει τὸ αἴτημα αὐτὸ τῶν δαιμόνων, νὰ μποῦν στοὺς χοίρους, καὶ ποιὸ εἶναι τὸ δικό μας καθῆκον.
.
1. Ἡ ἀδυναμία τῶν δαιμόνων
Γιατί οἱ δαίμονες θέλησαν νὰ πᾶνε στοὺς χοίρους; Διότι ἡ χαρά τους εἶναι νὰ ταλαιπωροῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ καταστρέφουν τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ θὰ ἐκδιώκονταν ἀπὸ τοὺς δαιμονισμένους ἀνθρώπους, τουλάχιστον νὰ βλάψουν τὰ ζῶα.
Ἡ σημαντικότερη ὅμως ἀλήθεια ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ αἴτημά τους αὐτό, εἶναι ἡ πλήρης ἀδυναμία τους. Ὅταν ζητᾶς ἄδεια ἀπὸ κάποιον, ἀναγνωρίζεις τὴν ἐξουσία ἐκείνου καὶ τὴ δική σου κατωτερότητα καὶ ἀδυναμία. Οἱ δαίμονες λοιπὸν διατυπώνον­τας αὐτὸ τὸ αἴτημα ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ παντοκράτωρ Θεός, ὁ Δημιουργὸς τῶν πάντων, ὁ Ὁποῖος ἔχει ἀπόλυτη ἐξουσία ἐπάνω σὲ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία. Τὸ ἀναγνωρίζουν ὅμως χωρὶς μετάνοια, ὅπως φανερώνει ὁ πρῶτος λόγος τους, «τί σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σ᾿ ἐμᾶς καὶ σ᾿ Ἐσένα;».
Οἱ δαίμονες λοιπὸν δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ πειράξουν ἀπολύτως κανέναν καὶ τίποτε νὰ κάνουν χωρὶς τὴν ἄδεια τοῦ Θεοῦ. Στὴ σημερινὴ περικοπὴ τοὺς ἀκοῦμε νὰ ζητοῦν ἄδεια νὰ ἐνεργήσουν ἐπάνω ὄχι σὲ ἄνθρωπο, ἀλλὰ σὲ ζῶο, καὶ μάλιστα ταπεινὸ ζῶο, περιφρονημένο, ποὺ κυλιέται στὶς λάσπες καὶ τὸ ὄνομά του χρησιμοποιεῖται ὑβριστικά!
Ἐπίσης ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος ἀπαγόρευε στοὺς Ἰουδαίους νὰ τρῶνε χοιρινὸ κρέας. Ἑπομένως ἡ ἐκτροφὴ χοίρων ἦταν ἁμαρτία. Καὶ ὅμως οἱ δαίμονες δὲν εἶχαν ἐξουσία ἐπάνω τους! Μποροῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε αὐτό; Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀδυναμία τους!
.
2. Ἀγώνας μὲ θάρρος στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας
Κατόπιν ὅλων αὐτῶν τί θὰ μπορούσαμε νὰ κρατήσουμε γιὰ τὴ ζωή μας; Νὰ συνειδητοποιήσουμε, ἀδελφοί, τὴ λύσσα τῶν δαιμόνων στὸ νὰ καταστρέφουν καὶ νὰ διαφθείρουν, καὶ νὰ μὴν τοὺς δίνουμε κανένα δικαίωμα νὰ μᾶς κάνουν κακό. Νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ἁμαρτία μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, νὰ ἀποκρούουμε τὶς δελεαστι-κὲς προτάσεις τους, κάθε πειρασμό. Νὰ ἀποφεύγουμε ἐπιμελῶς τὴ μαγεία, τὴν ἀστρολογία, τὴ μαντεία καὶ ὅ,τι ­παρόμοιο, διότι πίσω ἀπὸ αὐτὰ κρύβονται οἱ δαίμονες, ποὺ ἐνεργοῦν ἔτσι, ὥστε νὰ πιστέψουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι μὲ ἄλλους τρόπους μπορεῖ νὰ γίνει κανεὶς εὐτυχισμένος καὶ ὄχι καταφεύγοντας στὸ Θεό.
Ἀλλὰ δὲν φθάνει μόνο ἡ δική μας ἀπόφαση νὰ μὴν ἔχουμε σχέση μαζί τους. Ἀπὸ μόνοι μας εἴμαστε πολὺ ἀδύναμοι μπροστά τους. Μόνο ἂν συνδεθοῦμε στενὰ μὲ τὸν Χριστό, δὲν θὰ μποροῦν νὰ μᾶς βλάψουν καθόλου. Νὰ ζοῦμε λοιπὸν μέσα στὴ μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, νὰ συμμετέχουμε τακτικὰ καὶ συνειδητὰ στὰ ἱερὰ Μυστήρια, νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ ἁγιαζόμαστε. Νὰ πλουτίζουμε σὲ θεία Χάρι. Ἡ θεία Χάρις εἶναι τὸ ἀνίκητο ὅπλο ποὺ κατακαίει τοὺς δαίμονες. «Ὁ γεννηθεὶς ἐκ τοῦ Θεοῦ τηρεῖ ἑαυτόν, καὶ ὁ πονηρὸς οὐχ ἅπτεται αὐτοῦ» (Α´ Ἰω. ε´ 18). Ἐκεῖνος ποὺ ἀναγεννήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, φυλάει τὸν ἑαυτό του, καὶ ὁ πονηρὸς δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀγγίξει καὶ νὰ τὸν βλάψει, καὶ δὲν ἔχει καμία δύναμη ἐπάνω του…

Διδασκόμαστε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο: νὰ μὴν τρομάζουμε καὶ ἀπελπιζόμαστε ἀπὸ τὴ δράση καὶ ἐνέργεια τῶν δαιμόνων στὴν κοινωνία καὶ τὴ ζωή μας. Ὁ διάβολος δὲν εἶναι παντοκράτωρ, ἀλλὰ «ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφ. Ϛ´ 12). Δηλαδὴ ἔχει ἐξουσία μόνο στοὺς ἀνθρώπους τοὺς βυθισμένους στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης, ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν παρούσα ζωή.
***
Ὁ Κύριος μὲ ἕνα πρόσταγμά Του ἀπελευθέρωσε τοὺς δαιμονισμένους ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα ποὺ τοὺς ταλαιπωροῦσαν, ὄχι ὅμως καὶ τοὺς κατοίκους ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους· διότι δὲν τὸ θέλησαν, διότι Τοῦ ζήτησαν νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχή τους. Δὲν ἄντεχαν στὴν παρουσία Του, δὲν ἦταν διατεθειμένοι νὰ ἀπαρνηθοῦν τὶς ἁμαρτίες τους. Ἦλθε ὁ Ἐλευθερωτὴς στὴ χώρα τους καὶ προτίμησαν νὰ μένουν στὴ δουλεία τους. Ἂς μὴ φοβόμαστε λοιπὸν τὸν διάβολο. Τὸν ἑαυτό μας νὰ φοβόμαστε, καὶ στὸ Θεὸ νὰ ὑποτασσόμαστε, μέχρις ὅτου μᾶς ἀπαλλάξει ὁλοκληρωτικὰ καὶ ὁριστικὰ ἀπὸ κάθε δαιμονικὴ τυραννία καὶ ἐνέργεια, καὶ μᾶς χαρίσει τὴ Βασιλεία Του, τὴ Βασιλεία τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, τῆς ἄσπιλης ἁγιότητος καὶ τῆς αἰώνιας μακαριότητος.
.

H  ἀγάπη στὴν πατρίδα μας




Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Ἰουλίου 2017, ε΄ ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ι΄ 1-10)

Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ­ὑ­­­­­­­πὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύ­νην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς· ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἢ τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. ἀλλὰ τί λέγει; ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ρῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

.

«Ἡ εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας… ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν»

Ἀνοίγει τὴν καρδιά του ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος κι ἀφήνει νὰ ξεχυθεῖ ὁ πλούσιος σὲ αἰσθήματα στοργῆς ἐσωτερικός του κόσμος. Ἔκδηλη διακρίνουμε τὴ συγκίνησή του καθὼς ἀναφέρεται στοὺς ὁμοεθνεῖς του Ἰσραηλίτες ποὺ δὲν πίστεψαν στὸν Μεσσία Χριστὸ κι ἔμειναν μακριὰ ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ πόνο ψυχῆς γράφει: «Ἡ εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν», δηλαδή, ἡ σφοδρὴ ἐπιθυμία καὶ εὐαρέσκεια τῆς καρδιᾶς μου καὶ ἡ προσευχὴ ποὺ ἀπευθύνω στὸν Θεὸ γιὰ τοὺς Ἰσραηλίτες – παρὰ τὴν ἀπιστία ποὺ δείχνουν – εἶναι νὰ σωθοῦν.
Ὁ ἀποκαλυπτικὸς αὐτὸς λόγος τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ δοῦμε πῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος φανέρωνε τὴν ἀγάπη του πρὸς τοὺς συμπατριῶτες του καὶ πῶς καλούμαστε κι ἐμεῖς νὰ ἐκδηλώνουμε τὴν ἀγάπη μας αὐτή.

.

1. Ἡ ἀγάπη τοῦ ἀπ. Παύλου γιὰ τοὺς συμπατριῶτες του

Μὲ ἔκπληξη καὶ θαυμασμὸ στέκεται καν­εὶς μπροστὰ στὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ναί! Ὁ μέγας Παῦλος ποὺ διέτρεξε ὅλη τὴν οἰκουμένη γιὰ νὰ διαδώσει τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου‧ αὐτὸς ποὺ διεκήρυξε ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὑπάρχουν φυλετικὲς διακρίσεις‧ αὐτός, ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ποτὲ δὲν ξεχνοῦσε τὴν ­πατρίδα του. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι μὲ σεμνὴ καύχηση ἀνέφερε συχνὰ τὴν καταγωγὴ καὶ τὴν ἐθνικότητά του: «Ἐγὼ ἄνθρωπος μέν εἰμι Ἰουδαῖος Ταρσεύς, τῆς Κιλικίας οὐκ ἀσήμου πόλεως πολίτης» (Πράξ. κα΄ 39, κβ΄ 3). Μάλιστα δὲν ἔπαυσε ν’ ἀγαπᾶ τοὺς συμπα­τρι­ῶτες του ἀκόμη καὶ τότε ποὺ αὐτοὶ τὸν ­πλή­γωναν μὲ τὴν ἀχάριστη συμ­περιφορά τους καὶ τοὺς σκληροὺς διω­γμοὺς ἐναντίον του…

Τὸ πιὸ συγκλονιστικὸ ὅμως εἶναι ὅτι ἡ ἔν­τονη ἀγάπη καὶ τὸ διαρκὲς ἐνδιαφέρον του γιὰ τοὺς ὁμοεθνεῖς του τὸν ὁδήγησε στὸ νὰ γράψει τοὺς ἑξῆς συγκινητικοὺς λόγους: «Ηὐ­­χόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα» (Ρωμ. θ΄ 3). Δηλαδή: Θὰ εὐχόμουν ἐγώ, ποὺ ­τίποτε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μὲ χωρίσει ἀπὸ τὸν Χριστό, νὰ χωρισθῶ ἀπὸ Αὐτὸν γιὰ πάντα, ἐὰν ἦταν δυνατὸν νὰ γίνει αὐτό, γιὰ χάρη τῶν ἀδελφῶν μου Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι εἶναι φυσικοὶ συγγενεῖς μου.

Αὐτὸ τὸ ἐξαίρετο παράδειγμα φιλοπατρίας τοῦ ἀποστόλου Παύλου μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ χριστιανικὴ πίστη δὲν καταργεῖ τὴν ­ἀγάπη στὴν πατρίδα, ἀλλὰ τῆς δίνει νόημα βα­θύτερο καὶ οὐσιαστικότερο. Πῶς ­μποροῦ­­­με λοι­­­πὸν κι ἐμεῖς ὡς πιστοὶ χριστιανοὶ νὰ ἐκ­­­δη­λώνουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὴν πα­τρίδα;

.

2. Ἡ δική μας ἀγάπη στὴν Πατρίδα

Μιὰ λέξη εἶναι αὐτὴ ποὺ φανερώνει τὴν ἀγάπη στὴν ὕψιστη μορφή της: ἡ θυσία. Μᾶς τὸ εἶπε ὁ Κύριος: «Μείζονα ταύτης ἀ­­­γάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰω. ιε΄ 13). Μεγαλύτερη ἀγάπη πρὸς τοὺς φίλους του καν­εὶς δὲν ἔχει ἀπ’ αὐτήν, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ νὰ προσφέρει καὶ νὰ θυσιάσει τὴ ζωή του γιὰ χάρη τῶν φίλων του. Ἐφόσον λοιπὸν ἀγαποῦμε τὴν Πατρίδα μας, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀναλάβουμε κόπους καὶ δαπάνες γιὰ χάρη τοῦ κοινοῦ καλοῦ, ἀκόμη καὶ νὰ θυσιάσουμε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, ἂν χρειαστεῖ!

Ἐπιπλέον ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα ἐκ­­­δηλώνεται καὶ μὲ τὴν προσευχή μας γι’ αὐ­­τήν. Ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπηύθυνε δέηση πρὸς τὸν Θεὸν «ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ», ἔτσι κι ἐμεῖς ἔχουμε χρέος νὰ προσευχόμαστε θερμὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν ἅγιο Θεὸ νὰ χαρίζει στὸ Ἔθνος μας εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια, καί – τὸ κυριότερο – μετάνοια! Ἄλλωστε καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία εὔχεται στὴ θεία Λειτουργία ὄχι μόνο «ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου» ἀλλὰ καὶ εἰδικὰ «ὑπὲρ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν ἔθνους».

Τέλος, τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὴν ­Πατρίδα τὴν φανερώνουμε καὶ μὲ τὴν ἐνάρετη καὶ ἁγία ζωή μας. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος συμβουλεύει σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπιστολές του: «Τὴν πατρίδα τίμησον, καὶ τῇ ἀρετῇ βοήθησον» (ΕΠΕ 7, 52). Εἶναι τιμὴ καὶ ἐγγύηση γιὰ τὴν πατρίδα νὰ ἀνατρέφει ἀνθρώπους μὲ ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα. Ὅσο ἔχουμε πιστοὺς χριστιανούς ποὺ προσεύχονται, μετανοοῦν καὶ ἀγωνίζονται, τὸ Ἔθνος μας δὲν κινδυνεύει. Θὰ ζεῖ καὶ θὰ μεγαλουργεῖ μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὴ δύναμη τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ.

❁ ❁ ❁

Βεβαίως δὲν εἶναι ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ μοναδικὸ παράδειγμα φιλοπατρίας. Τὸ ἀξεπέραστο πρότυπο καὶ στὸ θέμα τῆς ἀ­­γάπης πρὸς τὴν Πατρίδα εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωὴ καὶ δράση του ἔδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ σωτηρία τῶν συμπατριωτῶν του. Καὶ τὸ πιὸ συγκινητικό: ὅταν κάποτε ἀντίκρισε τὴν πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔκλαψε μὲ λυγμοὺς γι’ αὐτήν, διότι γνώριζε τὸ οἰκτρὸ τέλος ποὺ θὰ εἶχε ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας της…

Ἂς ἀναλογιστοῦμε κι ἐμεῖς τὴν εὐθύνη μας κι ἂς ἀφήσουμε τὸ δάκρυ καὶ τὸ ­στεναγμό μας νὰ γίνουν προσευχὴ θερμὴ πρὸς τὸν παντοδύναμο καὶ πανάγαθο Θεό, γιὰ νὰ κά­­νει καὶ πάλι τὸ θαῦμα του καὶ νὰ σώσει τὸ Ἔθνος μας. Αὐτὸς εἶναι ἡ μόνη μας ἐλπίδα!


πηγή: ο Σωτήρ

Το είδαμε εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου