Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Θαύματα του Αγίου Παντελεήμονος


Το πρώτο θαύμα του Αγίου 


Κάποτε ο Παντολέων (το όνομα του Αγίου πριν Βαπτισθεί), επανερχόμενος από τον δά­σκαλό του Ευφρόσυνο και παρεκκλίνοντας λίγο από τον δρόμο του για κάποια ανάγκη, είδε...ένα παιδί δαγκωμένο από οχιά και πεθαμένο. Το δηλητηριώδες εκείνο θηρίο βρισκόταν ακόμη εκεί κοντά κάπου και, όπως συμβαίνει με τον φονιά, ήταν εύδηλο. Μόλις ο Παντολέων είδε το θηρίο, τον κατέλαβε φόβος και υποχώρησε λιγάκι. Έπειτα συνήλθε από τον φόβο και επανήλθε πλησιάζοντας στο παιδί. Θεώρησε, πράγματι, το ση­μείο αυτό αρκετό για να αποδειχθεί αν τα λόγια του Ερμολάου ήταν αληθινά. Δηλαδή θα αναστηθεί το παιδί, είπε, με τον λόγο του και το θηρίο που το δάγκωσε θα πεθάνει. Τούτο έφερε στον νου του και ζήτησε με προσευχή. Και να, το παιδί επανήλθε στη ζωή, ενώ το θηρίο πέθανε. Έτσι, το νοητό θηρίο, που κρυβόταν μέσα στην οχιά, ο πατέρας της ασέβειας, φαινόταν πολύ περισ­σότερο απολωλώς και κατεστραμμένος. 



Θεραπεία του τυφλού 


Ενώ ο Παντολέων στριφογύριζε αυτά στη σκέψη του, προσήλθαν εκεί κάποιοι άνθρωποι οδηγώντας έναν τυφλό. Οι συνοδοί αυτοί του τυφλού χτύπησαν δυνατά τη θύρα και ρώτη­σαν να μάθουν αν ήταν εκεί ο γιατρός Παντολέων. Αφού έμα­θαν ότι ήταν παρών, περίμεναν απέξω. Εκείνος όμως, μόλις άκουσε το χτύπημα της θύρας, βγήκε βιαστικά έξω, παίρνοντας μαζί του και τον πατέρα του. Βλέποντας τον τυφλό, τον ρώτησε ποιά ανάγκη έχει. Εκείνος του απάντησε: «Έχω ανάγκη του φωτός που έχω στερηθεί· και ασφαλώς δεν υπάρχει στους ανθρώπους τίποτε πιο γλυκό από το φως. Σπλαχνίσου με λοιπόν για τη συμφορά μου.


Δώσε ώστε να μη ζω έτσι με ατέλεια και τρόπον τινά ωσάν μισός άνθρωπος, αλλά να βλέπω τον Ήλιο· διαφορετικά, αν και θα ζω, δεν θα διαφέρω από τους νεκρούς του Άδη. Όλη μου την περιουσία την ξόδεψα στους γιατρούς και δεν βρήκα την υγεία μου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και το ελάχιστο φως που είχε μείνει στα μάτια μου, το έχασα και αυτό». Ο Παντολέων του είπε: «Ενώ έδωσες όλα σου τα υπάρ­χοντα στους άλλους γιατρούς, δεν είχες καμιά ωφέλεια. Σ’ εμέ­να, αν βρεις το φως σου, τί θα προσφέρεις;». Ο τυφλός απάντησε: «Ό,τι μου έχει απομείνει από την περιουσία μου θα σου τα καταβάλω με προθυμία». Τότε ο Παντολέων του είπε: «Την μεν δωρεά του φωτός θα σου τη χαρίσει δι’ εμού ο Θεός, ο πατήρ των φώτων, εσύ δε αυτά που μου υποσχέθηκες να πας να τα προσφέρεις στους πένητες». 


Ακούοντας αυτά ο πατέρας του, τον εμπόδιζε από το εγχείρημα αυτό, λέγοντάς του: «Μη, εσύ, πολυαγαπημένο μου τέκνο· μην κάμεις τους άλλους να γελάσουν ξεκαρδιστικά εις βάρος σου. Διότι τί περισσότερο από τους άλλους γιατρούς θα μπορέσεις να κάμεις εσύ;». Ο Παντολέων είπε: «Κανένας από τους άλλους γιατρούς δεν ξέρει τι θα κάμω εγώ για τον άνδρα αυτόν. Υπάρχει όντως μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους για­τρούς αυτούς και σ’ Εκείνον που δίδαξε εμένα». Ο πατέρας του, νομίζοντας ότι αυτά τα είπε ο Παντολέων εννοώντας τον Ευφρόσυνο, του είπε: «Άκουσα, τέκνο μου, ότι κι εκείνον τον επισκέφτηκε ο τυφλός άνδρας και του ζήτησε να τον θεραπεύ­σει, πλην όμως δεν πέτυχε καμιά θεραπεία». 


Τότε ο Άγιος είπε στον πατέρα του: «Πρόσεξε, πατέρα μου, και θα ίδεις το πράγμα». Και αφού ο Άγιος είπε αυτά, άγγιξε τα μάτια του τυ­φλού και, επικαλεσθείς το μέγα όνομα του Χριστού, προσευχή­θηκε να έλθει η ίασή του από Αυτόν. Έτσι λοιπόν διέλυσε ευθύς αμέσως το σκότος των οφθαλμών του τυφλού, ενώ παράλληλα διέλυσε και το σκότος της ασέβειας (=της ειδωλολατρικής πλά­νης) του πατέρα του και τον έκαμε να ομολογεί με παρρησία την πίστη του στον Χριστό. Στον τυφλό μάλιστα προσέφερε διπλή ίαση, διότι αυτός ήταν τυφλός και στα μάτια του σώματος και στα μάτια της ψυχής, αφού ήταν προσκυνητής των ειδώλων. Δη­λαδή μαζί με το σωματικό του φως διανοίχτηκαν και οι οφθαλ­μοί της καρδιάς του. 


Αφού και οι δύο τους πίστεψαν στον Χριστό, ο Παντολέων τους αξίωσε με το θείο Βάπτισμα και τους κατέταξε στη μερίδα των πιστών. Ο Ευστόργιος, ειδικότερα, δεν σταμάτησε ως εδώ τη φιλευσέβειά του, αφού ήταν πατέρας του μεγάλου Παντολέοντος· αλλά, παρέχοντας σαφή απόδειξη περί μισήσεως της ειδωλολατρικής πλάνης, συνέτριψε όλα τα είδωλα που είχε στον κοιτώνα του και έριξε τα συντρίμμια σε βόθρο· τα κατασκευά­σματα αυτά, τα όντως άξια λήθης και βυθού.

Ο Άγιος Παντελεήμων και ο ασεβής γιατρός

  Από το βιβλίο «Σταχυολογήματα από την θαυμαστή ζωή του π. Ευαγγέλου Χαλκίδη εφημέριου Αγ. Βασιλείου Λαγκαδά», Eκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».

 ...Ή πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος καί εγχειρί­στηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτι στον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία καί να φέρει αμέσως τ’ αποτελέσματα. Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνες ζωής στην άρρωστη. Ή κόρη του παπα-Βαγγέλη λι­ποθυμά μόλις το ακούει, ό ίδιος τα χάνει. «Ακου, λέει, γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο παιδί! Στά χέρια του όμως σφίγγει το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα, πού έχει φέρει μαζί του, καί προσεύχεται.

Βγάζουν την πρεσβυτέρα από το χειρουργείο. Με λαχτάρα ό πατήρ Ευάγγελος ακουμπά πάνω στις γά­ζες πού σκεπάζουν το εγχειρισμένο στήθος της πρε­σβυτέρας, το χέρι του ‘Αγίου καί γονατιστός προσεύ­χεται.
Εκείνη την ώρα μπαίνει ό χειρουργός με τη μάσκα ακόμη. Βλέπει τη σκηνή καί βάζει τίς φωνές.
-Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου.
Ζαλισμένος ό καημένος, μα­ζεύει γρήγορα τ’ αγία λείψανα καί προσπαθεί να βρει την πόρτα. Μέσ’ τη ζάλη του, όμως, ακούει τη νοσο­κόμα να φωνάζει το γιατρό στο τηλέφωνο, πού τον ζή­τα επειγόντως ή γυναίκα του.
Το απόγευμα σταματά μια κούρσα έξω από το σπί­τι του ιερέα και με έκπληξη ό παπα-Βαγγέλης βλέπει να βγαίνει ό γιατρός. Πω! πω! σκέφτεται, ό γιατρός και στο σπίτι μου ακόμα με κυνηγάει! Με φρίκη, όμως, βλέπει να κατεβαίνει από τ’ αυτοκίνητο και ένας νέος παραμορφωμένος. Το στόμα του είχε πάει στ’ αυ­τί του. Αποσβολώθηκε ό παπάς.
-Πάτερ μου, του λέει ό γιατρός, εκείνο το κόκκαλο το έχεις; Με συγχωρείς, παραφέρθηκα, την ώρα πού σ’ έδιωχνα μου τηλεφώνησε ή γυναίκα μου, ότι το παιδί μας, πού έδινε εκείνη την ώρα εξετάσεις, έπα­θε ξαφνικά αυτήν την πάρεση πού βλέπεις. Κατάλαβα ότι εγώ έφταιξα καί γι’ αυτό σε παρακαλώ πολύ διά­βασε μας μια ευχή. Τη διεύθυνση σου στο χωριό την πήρα από την πρεσβυτέρα.
-Ευχαρίστως παιδιά μου, ελατέ στο εκκλησάκι. Κράτα αγόρι μου το χέρι του Αγίου καί γονάτισε.
‘Απλώνω στο κεφάλι του νέου το πετραχήλι καί αρχίζω να διαβάζω την ευχή. Καθώς διαβάζω, ακούω θόρυβο κρακ, κρακ. Σκέφτομαι, τί συμβαίνει άραγε; Τελείωσα καί, όταν σηκώθηκε το παιδί, τί να δοϋμε, το στόμα του παιδιού είχε επανέλθει στην θέση του! Πατέρας καί γιος ρίχνονται πάνω μου.
-Παπούλη πώς να σ’ ευχαριστήσουμε;
-Όχι εμένα, παιδιά μου, το Θεό καί τον «Αγιο.
Από τότε για πάρα πολύ καιρό ερχόταν τακτικά να προσκυνήσουν καί να φέρουν καί το λάδι για το καντήλι του ‘Αγίου.
Όσο για την πρεσβυτέρα, είναι τώρα περισσότερα από εϊκοσι χρόνια πού είναι τελείως καλά χωρίς να κάνει απολύτως καμμία θεραπεία. Μεγάλωσε τα παι­διά της καί ζει στο χωριό προσέχοντας το εκκλησάκι με τα τόσα άγια λείψανα, μια πού δεν υπάρχει πια ό πατήρ Ευάγγελος. Ό γιατρός πολλές φορές έλεγε στον παπα-Βαγγέλη: «Εμείς παπά μου πρέπει να τα κά­ψουμε τα βιβλία μας».




Το θαύμα του Αγίου Παντελεήμονος στο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό

Τότε, εν έτει 1951, η Συνοδεία του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή  αποφάσισε να μεταφερθεί στα ησυχαστικά κελιά της Νέας Σκήτης, κοντά στον Πύργο, όπου το κλίμα ήταν ηπιότερο και οι αχθοφορίες μικρότερης κλίμακας και έντασης.
Ο μοναχός Ιωσήφ έμεινε 12 χρόνια κοντά στο μακάριο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή μέχρι την οσιακή κοίμηση του δεύτερου ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1959. Στο διάστημα αυτό ήρθαν ακόμη και συγκαταριθμήθηκαν στη συνοδεία τους ο γέροντας Χαράλαμπος, μετέπειτα Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου, ο γέροντας Εφραίμ, μετέπειτα Ηγούμενος της Μονής Φιλόθεου, ο οποίος επάνδρωσε τις Μονές Καρακάλου, Κωσταμονίτου, Ξηροποτάμου με Ηγουμένους, δικά του πνευματικά παιδιά και ο οποίος σήμερα είναι πνευματικός πατέρας των Ηγουμένων των προαναφερόμενων Μονών και έχει ιδρύσει 20 περίπου Μονές στην Αμερική. Ο μοναχός Ιωσήφ ξανασυναντήθηκε με τους προστάτες του Αγίους Αναργύρους στο ομώνυμο κελί της Νέας Σκήτης, συνασκούμενος με τον π. Θεοφύλακτο από το 1951 έως το 1959.
Εκείνη την περίοδο, λόγω της επιδείνωσης της υγείας του και των συνεχών αιμοπτύσεων πήγε στη Θεσσαλονίκη ώστε να υποβληθεί σε σχετικές με το πρόβλημα του, ιατρικές εξετάσεις. Παρενθετικά και προκειμένου να επιχειρηθεί μία αντικειμενικότερη προσέγγιση της σκληρής δοκιμασίας υγειάς με την οποία αναμετριόταν καθημερινά ο μοναχός Ιωσήφ, θα αντλήσουμε γνώση απευθυνόμενοι στην ιατρική επιστήμη η οποία αποσαφηνίζει ότι, η γαστρορραγία είναι παθολογική κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από αιμορραγία στομάχου και στις περισσότερες περιπτώσεις απαιτεί επιθετική ενδονοσοκομειακή αγωγή.
Η παθολογική αυτή κατάσταση είναι συχνά σιωπηλή, αλλά άμεσα απειλητική για την ζωή του ασθενούς, λόγω της ραγδαίας πτώσης του αιματοκρίτη, της πίεσης του αίματος, της αιμάτωσης ζωτικών οργάνων. Πόνος στην κοιλιά, καφέ, καφεοειδής ή κόκκινος έμετος, μαύρα κόπρανα είναι συμπτώματα της γαστρορραγίας ενώ δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, η γαστρορραγία να έχει ως μόνο σύμπτωμα τα μαύρα κόπρανα (μέλαινες κενώσεις).
Η επιστροφή του, λοιπόν, συνοδευόταν και από την κατηγορηματική γνωμάτευση των γιατρών ότι, το πρόβλημα της υγείας του έχρηζε χειρουργικής επέμβασης. Παρόλα αυτά, όπου ο Θεός βούλεται νικάτε φύσεως τάξις και η εξέλιξη της δοκιμασίας αυτής έλαβε ξεχωριστή και θαυμαστή τροπή: «Για μένα, ο Γέρων Θεοφύλακτος, όταν έπασχε το στομάχι μου, παρεκάλεσε πολύ τον άγιο Παντελεήμονα και τον είδε στο ναό του, και του είπε ότι θα γίνω καλά και να μη κάμω εγχείρηση την οποίαν είχαν αποφασίσει οι θεράποντες ιατροί μου. Είχα έλκος προχωρημένης μορφής και καμία δίαιτα ούτε φάρμακο μου πρόσφερε τίποτε. Μετά από την αποχή από όλα όσα με έβλαπταν περισσότερο από δυο χρόνια δεν υπήρχε άλλη λύση από την εκτομή. Τότε επενέβη ο ένδοξος μεγαλομάρτυρας του Χριστού, ο συμπαθέστατος Παντελεήμων, και παράγγειλε στον γέροντα Θεοφύλακτο να μου πει επιτακτικά να μη κάμω εγχείρηση, άλλα να το αφήσω στην πρόνοια της Παναγίας μας. Αμέσως θεραπεύθηκα τελείως, για να το διαπιστώσω δε και πρακτικά επισκέφθηκα τους θεράποντες ιατρούς μου, οι οποίοι γνώριζαν την ασθένειά μου σε όλη της την έκταση για να μου πουν τώρα σε ποιά κατάσταση βρίσκομαι. Μου έκαμανακτινοσκόπηση και δεν βρήκαν απολύτως τίποτε, παρά μόνο μικρή ουλή παλιάς επουλωμένης πληγής». Ο Γέροντας έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη και ευλάβεια στον Άγιο και Ιαματικό Παντελεήμονα, του οποίου είχε φιλοτεχνήσει και εικόνα, δηλώνοντας μάλιστα ότι ο Άγιος ήταν προστάτης και της οικογένειάς του. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, θα αναφέρουμε ένα γεγονός που αποδεικνύει με εναργέστατο τρόπο ότι, η Θεία παρουσία και τα θαυμαστά γεγονότα δεν έλειψαν ποτέ από τη ζωή τόσο του γέροντα όσο και της οικογένειάς του.

ΠΗΓΗ.Γ.Τασούδη.Μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. α’.
Μιμητὴς ὑπάρχων τοῦ ἐλεήμονος, καὶ ἰαμάτων τὴν χάριν παρ᾽αὐτοῦ κομισάμενος, ἀθλοφόρε καὶ Μάρτυς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ταῖς εὐχαῖς σου τὰς ψυχικὰς ἡμῶν νόσους θεράπευσον, ἀπελαύνων τοῦ ἀεί, πολεμίου τὰ σκάνδαλα, ἐκ τῶν βοώντων ἀπαύστως· Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.

Μεγαλυνάριον
Ῥεῖθρα ἰαμάτων ὡς ἐκ πηγῆς, χάριτι θαυμάτων, βρύει χρῄζουσι δωρεάν, ὁ Παντελεήμων, ὁ πάνσοφος ἀκέστωρ· οἱ ῥώσεως διψῶντες δεῦτε ἀρύσασθε σε.

 ΠΗΓΕΣ: Εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου